Levensverhalen
De envelop
Als ik hem de envelop overhandig, kijkt hij me met grote ogen aan. Zijn moeder staat naast hem en legt haar hand op zijn schouder. Ik ben voor de tweede keer deze week bij Marco thuis. De 42-jarige Kerkradenaar krijgt zorg van Meander en daarover vertelde hij mij eerder deze week, als input voor mijn volgende column in Meander Magazine. Dat gesprek ging niet alleen over de zorg, maar meer wat daaraan vooraf ging. Marco heeft een lange weg van behandelingen achter de rug door zijn hersentumor. Deze is nu weliswaar onder controle, maar de bestralingen hebben hun sporen nagelaten in de vorm van beginnende Alzheimer en Parkinson. Het leven hoeft voor hem niet meer en de euthanasieverklaring is al geregeld.
Toen het verhaal was verteld en ik mijn notitieblok dichtklapte, rolde de vraag over mijn lippen. “Heb je nog wensen” vroeg ik en hij lachte bitter. “Mijn schulden afbetalen”. Ik probeerde het opnieuw. “Nee, een wens. Iets wat je blij zou maken? ” Zijn ogen leken even te twinkelen. “Ik zou nog wel eens naar een festival willen. Net als vroeger. Dominator of zo. Samen met een goede vriend.”
Zijn ogen leken even te twinkelen. Ik zou nog wel eens naar een festival willen.
Terug op kantoor liet het me niet los. Ik tikte Dominator in op mijn scherm en kreeg een beeld van het festivalgebeuren: hard core dj’s op een dagstrand in Eersel aanstaande zaterdag. Ik dacht niet langer na en vulde een aanmeldformulier in voor Meander Vrienden: onze eigen stichting die wensen vervult voor klanten of bewoners. Ik ben al vanaf de start donateur, dus waarom zou ik niet zelf eens een wens kunnen indienen? De dag erna al kreeg ik de goedkeuring. En de tickets zitten nu dus in de envelop, waarmee ik in de kamer sta, naast het bed waar Marco zit.
Hij houdt de envelop in zijn hand en kijkt ernaar. Met wat moeite scheurt hij hem open. Als de tickets tevoorschijn komen, verschijnt er een brede lach op zijn gezicht. Zijn moeder barst in tranen uit. “Dit betekent zoveel voor hem” zegt ze en schudt haar hoofd. Marco pakt zijn telefoon en gaat zijn vriend mailen. "Dit wordt helemaal top”, zegt hij. Ik app mijn collega Boukje uit de zorg met de vraag of zij een rolstoel kan regelen voor die dag en richt daarna mijn blik weer op Marco. “Maak je wel een foto” vraag ik nog. “ Eentje? “zegt hij. “Ben jij gek! Ik ga heel veel foto’s maken!”
Eén foto? Ben jij gek! Ik ga er heel veel maken!
We nemen afscheid en zijn moeder loopt mee naar de voordeur. Dan pakt ze nog eens mijn arm vast. “Bedankt! Je wilt niet weten wat dit met hem doet” zegt ze door haar tranen heen. “En dan ook nog dat extra bedrag voor een lunch. Geweldig!” Ik glimlach naar haar. “U hoeft mij niet te bedanken” geef ik haar terug. “Meander Vrienden heeft dit mogelijk gemaakt.” En terwijl ik het zeg bedenk ik hoe goed het voelt om donateur te zijn…
Ben jij ook donateur? Vanaf 1 euro per maand kun je deze mooie stichting al ondersteunen om wensen zoals deze van Marco te verwezenlijken! Kijk op onze website om je aan te melden. Als je medewerker bent, wordt het bedrag automatisch van je salaris ingehouden, dus dat merk je niet eens!
Auteur
Carolien Beaujean werkt op de afdeling Marketing en Communicatie binnen MeanderGroep. Om te kunnen schrijven over de zorg begeeft ze zich het liefst zoveel mogelijk tussen de mensen.
