Levensverhalen
Er was eens een virus..........
Ik heb de laatste maanden vaker aan mezelf gevraagd: “Gebeurt dit nu echt of droom ik?” Het leek alsof ik in een sprookjeswereld verkeerde. Die was soms beangstigend en vreemd en soms werd ik er ook weer heel blij van. Het voelde precies zoals vroeger toen ik als kind luisterde naar de verhalen die mijn vader voor het slapen gaan vertelde. Het angstige en onzekere wanneer in het sprookje de heks in beeld kwam die met haar slechte bedoelingen een spannend en angstig gevoel bij mij naar voren bracht. En op het andere moment de blijdschap en het bijna euforische gevoel van de komst van de ‘redder in de nood’ die zorgde dat alles goed kwam waarna iedereen omringd met lieve mensen ‘nog lang en gelukkig’ voortleefde.
Helaas was de komst van corona geen sprookje...
Helaas was de komst van het coronavirus geen sprookje maar bittere werkelijkheid. En toch heb ik beide gevoelens sterk gevoeld in mijn dagelijkse werk. De heks bracht angst en onzekerheid bij onze vrijwilligers, hulpvragers en mantelzorgers. Vrijwilligers die niet meer ingezet mochten worden en ook bang waren om zelf besmet te raken. Mantelzorgers die er nu helemaal alleen voor stonden en geen ondersteuning meer konden krijgen van een vrijwilliger of geen dagje rust meer kregen omdat de dagopvang gesloten werd. Maar ook een hulpvrager die zei: ”Mijn kinderen komen niet meer omdat ze bang zijn om mij te besmetten. Ik ben 90 jaar en behoor tot de doelgroep. Maar eerlijk gezegd ga ik nog liever dood aan corona dan dat ik hier weken in eenzaamheid moet doorbrengen.” Ik hoop echt dat we deze heks snel kunnen wegjagen en dat de kinderen als ‘redder in de nood’ deze mevrouw snel weer durven te bezoeken.
Gelukkig waren het niet alleen heksen die in mijn sprookje langs kwamen....
Maar gelukkig waren het niet alleen heksen die in mijn sprookje langs kwamen. Ook ‘redders in nood’ hebben mij blij gemaakt. Initiatieven die ontstonden om zorgmedewerkers te bedanken voor hun liefdevolle zorg: van applaus, tot taart en t-shirts met rode harten die voor de ramen werden gehangen. En collega’s die gevraagd werden om op een andere plek ingezet te worden. Op plekken waar het virus heerste en die zonder enige twijfel zeiden: “Zet mij maar in. Maakt niet uit hoeveel uur en wanneer. Ik vind het fijn om hier een bijdrage aan te kunnen leveren.” En mantelzorgers die aangaven het te redden, die zelf verbaasd stonden van de flexibiliteit en de kracht die ze bleken te hebben. En vrijwilligers die, in plaats van hun wekelijkse bezoekje, hun klanten trouw belden en soms uren met hen telefoneerden. Of neem mijn collega’s die allemaal de schouders eronder zetten en zonder gemor alle taken die nodig waren, en die misschien helemaal niet bij hun eigen werk hoorden, oppakten.
Het sprookje is nog niet afgelopen maar als ik een einde zou mogen verzinnen dan zou het als volgt klinken: de zorg kreeg zware tijden te verduren. Alle zeilen werden bij gezet om de mensen die hulp nodig hadden liefdevol te verzorgen en langzaam maar zeker lukte het iedereen samen om het virus het land uit te krijgen. Er werd opgelucht adem gehaald en mensen meldden zich spontaan aan om dit mooie vak uit te oefenen. Mantelzorgers en vrijwilligers werkten hand in hand samen met de professionals en iedereen kreeg de zorg die nodig was. Er was waardering voor ieders bijdrage. En iedereen leefde nog lang en gelukkig………
En toen werd ik wakker.
Auteur
Angèle van Kasteren is manager van het centrum voor informele zorg ondersteuning Parkstad (CIZOP). Hieronder vallen onder andere het steunpunt voor mantelzorgers Parkstad en Ruggesteun.
