Levensverhalen
Helpen maakt happy!
Ja écht, helpen maakt happy. Ooit in een grijs verleden besloot ik verpleegkundige te worden. Vanuit een ideaalbeeld om iets voor een ander te kunnen betekenen. Iets te doen wat er toe doet. Een enorm cliché maar voor mij wel waar. Ik begon aan de opleiding en in die tijd werkten we nog zeven nachten, en zeven late diensten achter elkaar. Het sociale leven stond helemaal ‘on hold’ en dat voor iemand van 19 jaar die tot over haar oren verliefd was. Maar toch heeft het me nooit ontmoedigd. Nooit gedacht ik ga iets anders doen want ik kreeg van patiënten (ik werkte toen in het ziekenhuis), hun mantelzorgers en van de collega’s zoveel terug dat dit de nachten en de late diensten ruimschoots compenseerde.
Nu hou ik me bezig met informele zorg, in een andere rol, dat wel, maar toch heb ik vaak contact met vrijwilligers en mantelzorgers. Allebei doen ze wat ze doen uit hun hart. De vrijwilliger omdat hij dat wilt, de mantelzorger omdat hem dat overkomt. En bij allebei speelt de oprechte interesse in de ander een grote rol.
Enkele jaren geleden werd er gevraagd of we mee wilden werken aan een radio programma van L 1 dat heette ‘Het balkon van Limburg’. Dat ging over vrijwilligers die in de ondersteuning van kankerpatiënten een rol speelden. De jonge hippe interviewer paste de geleerde interviewtechnieken á la Matthijs van Nieuwkerk goed toe. “Waarom doe je dit werk?” vroeg hij aan een vrijwilliger. “Ik krijg er een goed gevoel van”, zei ze. Op een ietwat provocerende toon vroeg de interviewer “Vreselijk, de hele dag alleen maar met ellende, ziekte en dood te maken hebben, ik kan me niet voorstellen dat je daar een goed gevoel van krijgt”. De vrijwilliger antwoordde: “Weet je wat het is. Ik voel me bevoorrecht. Deze mensen maken een hele moeilijke periode door in hun leven en ik mag gewoon heel eventjes met hun meelopen. Aan de zijlijn. Luisteren en er zijn. Anders niks. Hoe mooi is het als iemand je, net in die fase, toelaat in je leven? Mooier wordt het voor mij niet”.
De interviewer had daar geen weerwoord op en startte maar de muziek in.
Dat verhaal is me altijd bij gebleven want dat is waar het om gaat. Gewoon er zijn, niet meer en niet minder en ik kan je vertellen dat je daar zelf heel rijk van wordt.
Auteur
Angèle van Kasteren is manager van het centrum voor informele zorg ondersteuning Parkstad (CIZOP). Hieronder vallen onder andere het steunpunt voor mantelzorgers Parkstad en Ruggesteun.
