Elke dag staat er iets leuks op de planning: van bridgen tot tai chi of bijkletsen met vriendinnen.
Want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, vindt de Landgraafse Adrie Bos - de Ridder, die onlangs de mooie leeftijd van 100 jaar bereikte. Iets wat haar beslist niet is aan te zien. De krasse Landgraafse slikt geen enkel medicijn en heeft onlangs haar rijbewijs weer met vijf jaar verlengd. “Bij de gemeente hadden ze dat niet eerder meegemaakt”, blikt ze lachend terug.
Haar woonkamer in de aanleuningwoning in De Dormig staat vol met bloemen en overal hangen kaarten. De sporen van drie dagen feest. “Mijn hoofd tolt er nog van “ lacht ze. “Maar deze dagen had ik nooit willen missen. Ik kreeg zoveel felicitaties, ook uit onverwachte hoek van vroeger. Het was alsof ik naar een film keek en het niet om mij ging. Ken je dat gevoel? Ik moet er echt nog van bijkomen.”
“Het eerste wat ik ’s ochtends
doe is mezelf verzorgen”
Haar witte haar prijkt netjes in een Grace Kelly rol en zowel haar nagels als lippen zijn vurig rood gelakt. Een pyjamadag komt niet in haar agenda voor. “Het eerste wat ik ’s ochtends doe is mezelf verzorgen”, vertelt Adrie. “Ook al ga ik alleen de krant halen, ik wil er netjes uitzien.” Het is nu een jaar dat ze in De Dormig woont en vanaf het allereerste moment voelde ze zich er thuis. “Ik was al op heel wat locaties gaan kijken, maar nergens had ik dit positieve gevoel. Die warme uitstraling, het feit dat alles zo netjes schoon is… Hiervóór woonde ik in een appartement in Heerlen dat ik op mijn 79e nog heb gekocht. Mensen verklaarden me voor gek dat ik op die leeftijd nog ging kopen. Als ik nog vijf jaar leef, loont het zich al, was mijn idee erachter. Uiteindelijk heb ik daar 21 jaar gewoond. Maar nu wil ik toch graag dichter bij de zorg zitten, mocht die in de toekomst nodig zijn. Ik heb dat bij een vriendin van me gezien. Zij kon van het één op het andere moment niets meer en moest toen genoegen nemen met waar op dat moment plek was. Dat wil ik voorkomen. Hier in De Dormig is alle zorg dichtbij, dat is een geruststellende gedachte.”
“Ik ben een Zondagskind”
De eeuwling maakt geen gebruik van de zorg, met uitzondering van twee uurtjes huishoudelijk hulp elke twee weken. Wel sluit ze graag aan in het restaurant en bij de activiteiten die in het huis worden georganiseerd. Zo zit ze bij een wandelclub, bezoekt ze wekelijks de tai chi-lessen en is ze een actief lid van de bridgeclub. “Daarnaast bridge ik ook nog op twee andere plekken buiten de Dormig” voegt ze toe. Een aantal jaren terug schreef ze zich in voor een computercursus. “Mijn achterkleinzoon vroeg me of ik een spelletje met hem wilde doen. ”Och, oma weet toch niks van computers”, antwoordde ik toen. Daarna voelde ik me er rot over. “Waarom zou ik het niet gaan leren?” Inmiddels heeft ze dagelijks wel even de laptop aanstaan. Om een woordspelletje te spelen of te skypen met haar kleinzoon die in Amerika woont. Ze klapt de laptop open en behendig klikt ze met de muis tot er een slideshow verschijnt die haar dochter voor haar verjaardag heeft gemaakt. Zwartwit beelden van een 100-jarig leven trekken aan me voorbij. Foto’s in Zeeland waar ze is geboren, foto’s van het garagebedrijf dat ze met haar man runde, beelden met soldaten ten tijde van de oorlog, maar ook foto’s van haar twee dochters waarvan de oudste op 68-jarige leeftijd stierf. Haar man is er al meer dan dertig jaar niet meer. Maar Adrie blijft positief. “Ik ben op de Zondag van Pasen geboren en nog altijd voel ik me wel een Zondagskind” zegt ze tussen het muisklikken door.
“Ik zie elke dag als
een cadeautje”
Op een paar kwaaltjes na (mijn voeten doen wat pijn en ik hoor niet meer zo goed) voelt Adrie zich prima. Wat het geheim is van haar hoge leeftijd? “Ach, ik heb nooit aan een voedingshype meegedaan. Alles met mate zeg ik altijd. En jezelf positief toespreken! Ik kan vaak niet gelijk in slaap vallen. Dan zeg ik: meisje, het is lekker warm en je hebt geen pijn, dus er is niets aan de hand.”
Of ze nog een bucketlist, oftewel wensenlijst heeft van dingen die ze nog wil doen? Adrie schudt haar hoofd. “Verre reizen zijn niet meer aan me besteed. En als ik iets hier in de buurt wil doen, dan pak ik gewoon mijn auto en ga ik! Deze 100e verjaardag wilde ik heel graag nog beleven. Ik heb de afgelopen maanden wel eens gedacht: dit zal ik toch wel nog halen? Gelukkig heb ik dit nog mogen meemaken en nu zie ik elke dag extra als een cadeautje…”
