Sara Nelissen uit Heerlen geniet ondanks haar beperkingen.
Ze had al langer vage klachten. Sara Nelissen (39) uit Heerlen kreeg van de huisarts te horen dat ze aan het ‘ontzwangeren’ was, zo kort na de geboorte van haar eerste dochter. Maar de klachten bleven en op een ochtend had Sara de kracht niet om op te staan. Achteraf bleek in het ziekenhuis dat ze een herseninfarct had gehad. “Daar ging mijn roze wolk” vertelt ze.
Van de betreffende dag kan Sara zich niet veel meer herinneren. “Ik was altijd heel gezond, nog geen been gebroken of wat dan ook. Tot ik op een ochtend wakker werd om naar het toilet te gaan en merkte dat ik me niet meer kon bewegen. Ik maakte mijn man wakker en het volgende moment lag ik in het ziekenhuis.” Als gevolg van een ontstoken hartklep had Sara een herseninfarct gehad. Wat volgde was een open hart operatie en een periode van maanden revalideren. “Ik miste thuis verschrikkelijk. Mijn dochter was pas een paar maanden oud, ik wilde bij haar zijn. Tegelijk was zij mijn motivator om de revalidatie te doen slagen.”
Buitenkant
Van een jonge moeder en werkende vrouw, belandde Sara door haar halfzijdige verlamming in eerste instantie in een rolstoel. Ze moest alles weer opnieuw leren. Eenmaal weer thuis vielen de alledaagse karweitjes haar zwaar. “Toen pas kwam ik erachter wat ik allemaal niet meer kon. De meest simpele dingen kostten me energie. Het lukte me niet eens mijn dochtertje te verschonen. Het ergste van alles vond ik de mist in mijn hoofd. Ik was de structuur kwijt, wist niet meer waar ik moest beginnen. Er zijn dingen veranderd die mensen aan de buitenkant niet zien. Soms besef ik dat zelf nog niet. Dan wil ik iets doen, maar blijkt dat ik het niet meer kan.”
In de periode dat Sara met behulp van fysiotherapie en ergotherapie weer probeerde haar leven thuis op orde te krijgen gebeurde er iets totaal onverwachts. Ze was opnieuw in verwachting. “Hoe ga ik dat doen” schoot er door haar heen, “maar tegelijk was het een cadeautje dat na al die narigheid op ons pad kwam”. In 2017 kwam hun tweede dochter ter wereld.
“Ik denk nu: het had ook anders kunnen aflopen.
Ik ben er tenminste nog!”
Terwijl we het gesprek hebben ligt de kleine kraaiend van plezier in de box. Terwijl de oudste dochter al redelijk zelfstandig is en naar school gaat, begint het voor Sara opnieuw. Dit keer krijgt ze echter extra hulp in een samenwerkingsverband van verlengde kraamzorg, Gespecialiseerde Thuisbegeleiding, Meander Jeugdgezondheidzorg en Meander Hulp Thuis. Ook hulpmiddelen als een rollator en een scootmobiel maken het leven voor Sara eenvoudiger. “Ik heb geen moeite achter een rollator te lopen. Het helpt me, dus dat is prima. Wat ik erg lastig vind is als ik ’s ochtends de straat moet oversteken om mijn dochtertje naar school te brengen. De snelheid van het verkeer kan ik niet inschatten. Daar helpt me nu een vrijwilliger bij van Buurthulp. In het begin had ik moeite met alle beperkingen. Tijdens het revalideren zei ik tegen de psycholoog ‘ik kan helemaal niks meer’. Zij kaatste die vraag terug. ‘Noem eens op wat je wél nog allemaal kunt.’ Daar ben ik over gaan nadenken. Eigenlijk best veel. Ik kan knutselen met mijn dochters en hen veel liefde geven. Ik ben er altijd en de meisjes weten niet beter. En het had bovendien ook heel anders kunnen aflopen. Maar ik ben er tenminste nog! Je gaat de kleine dingen veel meer waarderen…”
