MeanderGroep heeft een uitgebreid zorgaanbod voor mensen met Parkinson, variërend van thuiszorg, dagbehandeling, kortdurend verblijf, revalidatie en wonen.
Voorzichtig komt ze aangelopen, voetje voor voetje, met een stok. Heel geconcentreerd, zodat ze niet valt. Sandra Kremers (51 jaar) heeft de ziekte van Parkinson. Opstaan, lopen en zitten, voor haar is het allemaal een uitdaging. Door de ziekte zijn haar ledematen stijf en haar bewegingen vertraagd. Maar praten lukt vandaag goed. Dus vertelt ze zelf over die ingrijpende diagnose Parkinson, alweer elf jaar geleden.
Samen met verpleegkundige Sanne Kerkhoff zit ze in een huiskamer van afdeling Narcis in Verpleeghuis Lückerheide: deze afdeling heeft drie woongroepen speciaal voor mensen met Parkinson. Nee, Sandra Kremers woont hier niet: ze komt hier drie dagen in de week voor de dagbehandeling (zie kader). “Thuis blijven wonen wordt voor veel mensen met Parkinson steeds moeilijker. En op een dag komt dan het wonen in een verpleeghuis in zicht. Dat is een hele moeilijke stap. Niet alleen voor patiënten, maar ook voor hun partners. Daarom kunnen mensen in onze dagbehandeling langzaam wennen aan het leven hier”, vertelt Sanne Kerkhoff. Zij heeft haar opleiding als gespecialiseerd Parkinson verpleegkundige bijna afgerond. “De symptomen van Parkinson zijn heel verschillend. Dankzij die extra opleiding, zie ik net iets eerder wat mensen nodig hebben. Bijvoorbeeld aan therapie, of medicatie. Ook kan ik mijn collega’s adviezen geven.” Om goede zorg te kunnen verlenen, hebben alle medewerkers bovendien de scholing van het landelijke ParkinsonNet gevolgd.
Zelfstandigheid stimuleren
Sandra Kremers bezoekt de dagbehandeling nu ruim een half jaar. “Vermoeiend, maar wel leuk”, zegt ze plotseling heel ad rem. Wat het leuk maakt? Vooral het contact met lotgenoten. “Dat vind ik fijn, net als mijn man. Die zegt: het is goed dat je onder de mensen bent.” Ze blijft haar best doen, al valt dat niet altijd mee. Nu ze andere medicatie heeft, gaat het lopen gelukkig wel weer beter. Een speciale stok is voldoende, de rolstoel is uit beeld.
Uitgaan van wat mensen zelf nog kunnen en leuk vinden. En hen daarin zoveel mogelijk stimuleren: dat is het uitgangspunt van de beide dagbehandeling centra. Verzorgende IG Marleen Brokamp van de dagbehandeling in de Hambos: “De mensen met Parkinson die hier komen, kunnen nog vrij zelfstandig thuis wonen. Het is belangrijk dat zij zoveel mogelijk dingen zelf blijven doen. Dat bespreken we ook met de partners van deelnemers.” Een van die deelnemers is de 83-jarige Toon Erkens, die sinds september 2018 de dagbehandeling bezoekt. Normaal rust hij rond deze tijd. Door het bezoek is zijn middagdutje er bij ingeschoten. Niet erg, zegt hij bedachtzaam. “Twee jaar geleden kreeg ik de diagnose. Ik heb het geaccepteerd. Je kunt niet anders, maar het is niet makkelijk.” Even is het stil. Dan vervolgt hij zijn verhaal. Dat hij in het begin erg moest wennen in de Hambos, maar het nu juist prettig vindt. Hier krijgt hij fysiotherapie, leest hij de krant en drinkt hij koffie. En hij gaat ook graag mee naar buiten voor een wandelingetje. Dat kan hij nog prima, met rollator of met iemand aan de arm. “En ik hoor hem nog regelmatig lachen, samen met de andere mannen”, vertelt Marleen Brokamp. Hij knikt. Het contact met anderen is heel belangrijk voor hem. “Voor mijn vrouw is het ook fijn. Zij heeft nu twee dagen vrij in de week. Maar ze vindt het vooral mooi voor mij dat ik hier ben, met andere mensen.”
Tekst Karin Burhenne
