“Het is zo bijzonder om oudere mensen een mooi moment te bezorgen”
Elke keer als de Heerlense Victoria (13) en Alexia (15) Bruggeman hun grootouders bezochten in het verpleeghuis, waren ze geraakt door de eenzaamheid van de bewoners. Niet iedereen bleek familie te hebben zoals hun opa en oma. Ze besloten knuffels te gaan uitdelen; zorgzaam ingepakt als cadeautje. Dat was het begin van de stichting Knuffel tegen Eenzaamheid, die inmiddels alweer bijna vier jaar bestaat. In die periode deelde het tweetal meer dan duizend knuffels uit aan ouderen. Onlangs waren de meiden voor een knuffelsessie in Zorgbungalows Heiveld in Landgraaf. “Het is zo bijzonder om ouderen een mooi moment te kunnen bezorgen.”
Twee goed gevulde kratten staan in de kamer. Het is zondagochtend en een enkele bewoner ligt nog in bed. De anderen kijken ietwat nieuwgierig naar de twee jonge meisjes. Het eerste cadeautje is voor een 90-jarige bewoonster die op de bank in de kamer zit. Met een breiwerk in haar handen was ze in slaap gevallen, maar inmiddels is ze er met haar volle aandacht bij. Victoria loopt ietwat voorzichtig naar haar toe. “Voor u “ zegt ze en overhandigt haar het pakje. De vingers van mevrouw glijden over het papier en trekken de plakbandjes zorgvuldig los. Als er even later een hondje tevoorschijn komt neemt ze die volop in haar armen. “Dit is zo mooi” straalt ze en kijkt met een lach omhoog. “Ik heb dit veel liever dan twintig euro. Vroeger hadden we thuis ook een hond. Deze krijgt een mooie plek op mijn kamer.“ Victoria neemt naast mevrouw plaats. De grote glimlach op het gezicht van de tiener stimuleert mevrouw om te vertellen over haar leven. Intussen heeft zus Alexia plaats genomen naast een andere bewoonster die haar stoffen aap al met net zoveel enthousiasme ontvangt en omarmt. Enkele cadeautjes gaan vervolgens de ontbijttafel rond. Een mannelijke bewoner is aan de beurt. Als het knuffelkoetje tevoorschijn komt breekt hij. Ook Victoria’s ogen lijken zich met tranen te vullen.””
Niemand mag buitengesloten thuis zitten.
Victoria weet nog goed hoe het was toen ze haar eerste knuffel uitdeelde. Het was notabene haar eigen lievelingsknuffel. “Die mevrouw woonde in het verpleeghuis waar ook mijn opa en oma verbleven. Ze was er zo blij mee! Ze zei de keer erna dat ze hem mee naar bed nam en altijd vrolijk wakker werd omdat ze niet meer alleen was. Toen wist ik dat ik er meer mee moest doen.” Victoria zat destijds nog op de basisschool en deed daar gelijk een oproep voor knuffels. Die kwamen er in alle soorten en maten. Ze kregen een mooi kerstpapiertje en werden vervolgens uitgedeeld. In diezelfde periode gaf de tiener zich op voor de functie van kinderburgemeester/ wethouder van Heerlen. Met vijf andere kinderen werd ze gekozen. Haar doel? De Sinterklaasviering toegankelijk maken voor mensen in een rolstoel. “Sinterklaas is er voor iedereen. Ik wilde niet dat iemand buitengesloten thuis zat. Het is gelukt om het evenement voor iedereen toegankelijk te maken.”
“Waarom krijg ik een cadeau? Ik ben toch niet jarig?”
Het is een dame met een passie. Net als haar zus. Hun broer Maximiliaan (10) springt ook bij waar nodig is. Zo hebben ze voor vandaag alle 42 knuffels eerst zorgvuldig gewassen, gedroogd en ingepakt. Losse etiketjes zijn eraf gehaald. In twee uur tijd gaan ze alle zes bungalows af. “Waarom krijg ik dit” zegt een bewoonster die in haar zondagse outfit kaarsrecht op een stoel zit en het cadeau bijna plechtig in ontvangst neemt. “Ik ben toch niet jarig?” De meneer naast haar vraagt voorzichtig of hij ook iets krijgt. Jazeker, er is genoeg voor iedereen. De bewoners die in bed liggen worden niet overgeslagen. De dankbaarheid is groot. “Heel, heel erg bedankt” spreekt een bewoonster vanuit haar bed met een zachte stem. De meiden glunderen. Af en toe zijn ze geraakt. Zoals bij de mevrouw die een zuurstofmasker draagt. Haar glimlach is daardoor niet te zien, “maar haar ogen fonkelen” fluistert Victoria aan haar zus. Het hondje dat ze krijgt, wordt stevig in haar handen omklemd. Een enkeling reageert minder spontaan, maar dagbestedingscoach Wendy Pluijmen legt uit dat dat bij het ziektebeeld kan horen. “Dan weten bewoners even niet hoe ze moeten reageren” legt ze uit. “Maar het kan best dat ze er toch heel blij mee zijn.” Een volgende bewoonster pakt haar cadeautje uit, zonder haar emoties prijs te geven. Ze bekijkt het diertje en stopt het vervolgens terug in het papier, waarbij alle plakbandjes weer zorgvuldig worden vastgemaakt. En dan drukt ze het cadeau met papier en al heel stevig tegen haar buik.” Victoria en Alexia kijken met hun niet-aflatende glimlach toe. Hun missie is weer geslaagd!
Meer weten? Kijk op knuffeltegeneenzaamheid.nl
