Het is bizar hoe een leven kan lopen

De dag dat ik voor het eerst de outfit van Meander aan had.

De dag dat ik voor het eerst de outfit van Meander aan had, zal ik nooit vergeten. De tranen stonden in mijn ogen. Tranen van geluk, want het voelde als een wedergeboorte. Ik kon weer aan het werk na lange tijd! Met als bonus een stap in de richting van een baan in de zorg waarvan ik droomde in mijn nieuwe leven in Nederland.

Het is bizar hoe een leven kan lopen.

Als radiopresentatrice gaf ik altijd het woord aan mensen die opzij waren gezet. Mensen op het platteland die vaak in een weerzinwekkende ellende leefden. Ik was hun stem. De oorlog en daarmee gepaard gaande bloedbaden werden steeds erger. Ik herinner me de dag dat ik naar Nederland kwam, alsof het gisteren was. Wij wilden een moment van rust en na drie weken terugkeren naar Burundi. Maar intussen was er een nieuw regime. De bloedbaden namen toe en meer dan 100.000 mensen moesten het land ontvluchten.

In 2018 heb ik eindelijk mijn verblijfsvergunning gekregen. Ondanks mijn immense verdriet, voelde ik me hoopvol en dankbaar. Na het afronden van mijn inburgeringscursus wist ik direct dat ik de zorg in wilde. Ik heb me toen aangemeld als vrijwilliger bij Meander en kon starten bij de dagbesteding Ursulinenhof in Kerkrade. Een paar maanden later kreeg ik via de Werkleerlijn de kans om het vak van zorgondersteuner te leren bij de Hambos op de afdeling Revalidatie.

Aanvankelijk werkte ik in de keuken, waar ik veel heb geleerd. Van een aantal familieleden van de bewoners ontvang ik nog steeds lieve berichten. Wat een dankbaar werk! Sinds september 2021 heb ik een betaalde baan als zorgassistent bij Heiveld in Landgraaf. Hier wonen mensen met dementie. Als zorgassistent zorg ik voor de keuken, het serveren van koffie, maaltijden en daarnaast let ik goed op het welbevinden van de bewoners en probeer ik aan iedereen aandacht te schenken. Ik vind het mooi om met de mensen te werken en met veel bewoners heb ik een vertrouwensband opgebouwd. Door samen te werken en van elkaar te leren, maak je elkaar en anderen elke dag beter. Ik vind het hartstikke mooi als een bewoner een glimlach op zijn gezicht krijgt als je naar binnen komt. Wat kan ik nog meer vragen? Dit werk geeft veel voldoening. Op een mooie dag maken we een wandeling en het volgende moment zitten we rond een tafel spellen te spelen, met wat lekkers erbij. Of samen luisteren naar Limburgse liedjes, van ‘wie sjoon os Limburg is’ en ‘Waar in het bronsgroen eikenhout’ tot ‘geneet van ’t laeve’. Zo mooi om te zien hoe bewoners dan in koor zingen en hoe de tranen van geluk en heimwee over hun wangen stromen. Dan is mijn dag geslaagd. Mijn jaar hier zit erop. Maar er wacht mij een nieuwe uitdaging binnen Meander en wel op de afdeling voor jonge mensen met dementie in de Lückerheide. Ik heb er zin in!

Nicole Kigoma groeide op in Burundi, Oost-Afrika, waar ze werkzaam was als radiopresentatrice en later als communicatieadviseur voor de republiek. Daarnaast schreef ze maandelijks voor de overheidskrant. Maar het land was onveilig en als jonge moeder wilde ze het geweld ontvluchten. Ze vertrok naar Nederland. Wat een tijdelijke reis had moeten worden, werd door de verergerde situatie in haar thuisland definitief. Inmiddels woont Nicole samen met haar man en inmiddels twee kinderen (van 6 en 10 jaar) al een aantal jaren in Nederland. Ze werkt als zorgassistent in Heiveld.