“Ik gun iedereen de magie van het contact met paarden”
Als kind was ik al een echt paardenmeisje. Kennissen van ons hadden een paard en ik was daar niet weg te slaan. Totdat ik op een dag van het paard viel en mijn moeder het te gevaarlijk vond. Voor mij was het echter meer dan een hobby. Een leven zonder paarden was ondenkbaar.
Rond mijn 28e ging ik op een zorgmanege werken met mensen met een beperking. Daar zag ik bij de kinderen het plezier terug dat ik vroeger zelf had ervaren. Mijn eerste eigen paard kwam van diezelfde manege. Ze was ziek en gevaarlijk. Voor mij was dat juist de beste leermeester die ik me kon wensen. Inmiddels kan ik lezen en schrijven met haar. Daarna kwamen er nog drie pony’s bij waaronder shetlander Smokey. Hij bleek ideaal voor het verwezenlijken van mijn droom: kinderen en andere kwetsbare groepen laten genieten van paarden. Ik volgde de opleiding tot paard- & lifecoach.
Een paard heeft iets magisch. Ik weet hoe bijzonder dat gevoel was als kind en dat gun ik anderen ook. Met Smokey ga ik overal langs: van kinderen met autisme en pleeggezinnen tot aan het hospice. Dat ik dit kan delen is meer dan ik heb durven dromen.
Ik werk bij Meander als praktisch begeleider. Mijn bezoekjes met paarden aan kwetsbare mensen doe ik op vrijwillige titel; maar het komt ook op het werk van pas. Vanuit mijn werk krijg ik hiervoor alle ruimte.
Een paard is een prooidier en dat maakt dat zijn zintuigen sterk ontwikkeld zijn. Als mens hebben we vaak een masker op, maar paarden kijken daar doorheen. Ze voelen feilloos aan hoe jij je op dat moment voelt. Soms blokkeren ze letterlijk je pad als iets onuitgesproken blijft dat je dwarszit. Niet zelden raken mensen emotioneel in hun contact met Smokey. Dan komt er een gevoel naar boven waarvan ze zelf niet wisten dat het er zat. Het lijkt misschien zo weinig en zoiets kleins, maar wat er gebeurt is onbetaalbaar…
