Het Steunpunt voor Mantelzorgers bood mij een luisterend oor en heeft mij handvatten aangereikt om met de situatie om te gaan.
Lieke Vromen (32) is mantelzorger.
Ze werkt als verpleegkundige, heeft een eigen bedrijf en vormt samen met haar vriend en zoontje van 3 jaar een gezin. En dat alles combineert ze met de zorg voor haar ouders. “Dus ja”, vertelt de 32-jarige Lieke Vroomen, “ik leid een druk bestaan”.
Ze is de enige niet en dat beseft ze heel goed. In cijfers: 1 op de 3 Nederlanders ouder dan 16 jaar is mantelzorger en 1 op de 6 combineert dat met een baan. Met haar 32 jaar is Lieke wel een relatief jonge mantelzorger. “Mijn moeder is 59, mijn vader 73. Hij heeft medio vorig jaar de diagnose Alzheimer gekregen. Als verpleegkundige wist ik dat ergens wel, de diagnose vormde voor mij de bevestiging. Maar het blijft verdrietig.” “Ik probeer mijn eigen leven door te laten gaan”
Geheugenproblemen
De geheugenproblemen begonnen drie jaar geleden. “Een beetje sluimerend. Hij stelde steeds meer vragen, kon de dingen die een vaste plek hebben niet meer vinden.” De eerste test die hij deed, maakte duidelijk dat sprake was van serieuze problemen. De diagnose Alzheimer volgde na het neuropsychologisch onderzoek, dat door de coronacrisis wel vertraging opliep. “Fysiek gaat het nog altijd goed met hem. Hij is altijd heel vitaal geweest. Hij werkt graag in de tuin, en wandelt nog elke dag. Maar mentaal gaat hij achteruit en dat gaat best snel. Zelf lijkt hij dat te ontkennen. ”Ik voel me prima” zegt hij. Misschien wil hij het niet inzien, is het een vorm van rouwverwerking. Op dit moment heeft hij last van wanen, dan denkt hij dat er andere mensen in huis zijn. Hij draait nog wel mee in het huishouden, maar mijn moeder moet hem daarin wel aansturen. Ze blijft er rustig onder, maar het is natuurlijk wel moeilijk voor haar.”
Steunpilaar
Dat ze als verpleegkundige in de flexpool van het ziekenhuis in Heerlen kan werken, komt momenteel goed uit. Ze draait alleen avonddiensten. En haar werk als zelfstandig fotograaf deelt ze zelf in. Drie ochtenden in de week maakt ze tijd vrij om naar haar ouders te gaan, samen met haar zoontje. “Dat beurt hen op en doorbreekt de sleur. Ik bied hen een luisterend oor, ben een steunpilaar voor mijn moeder en geef advies. Laatst was ik er bij toen de casemanager dementie kwam. We hebben gesproken over één dag dagopvang voor mijn vader. Hij ziet dat nog niet zitten, maar misschien kan hij wennen op een zorgboerderij. Dan kan hij buiten zijn. En het zou mijn moeder, die een mentaal moeilijke tijd achter de rug heeft, ontlasten. De jongste broer van mijn vader, die in de buurt woont, komt nu ook wat vaker langs om iets met hem te ondernemen.”
Luisterend oor
De situatie bij haar ouders thuis wisselt. “Als ik hoor dat het slecht gaat met mijn vader, grijpt mij dat er gaan. Maar ik probeer de draad steeds weer op te pakken en mijn eigen leven door te laten gaan. Een tijdje terug had ik het daar moeilijker mee. Het was fijn dat Wilma Nelis van het Steunpunt voor Mantelzorgers toen langskwam. Ik had echt de behoefte om er een keer met een buitenstaander over te praten. Zij bood een luisterend oor en heeft mij ook handvatten aangereikt om met de situatie om te gaan. Als ik me nu verdrietig voel door de situatie, blijf ik daar niet in hangen. Wilma is ook een keer met mijn moeder gaan praten, die vond dat luisterend oor van een buitenstaander ook heel prettig.” •
Het Steunpunt voor Mantelzorgers Parkstad maakt deel uit van MeanderGroep. Doel van het steunpunt is het vergroten van de draaglasten draagkracht van mantelzorgers. Het steunpunt geeft advies en informatie, organiseert cursussen en bijeenkomsten waarin mantelzorgers elkaar kunnen ontmoeten. Voor meer informatie: www.mantelzorgparkstad.nl Telefoon: 045 - 211 40 00
