Ze had al heel lang het idee in haar hoofd om vrijwilligerswerk met ouderen te gaan doen. Dus toen Marjo Wijnhoven een oproepje voorbij zag komen in het plaatselijke parochieblad, greep ze die kans. Vanaf januari dit jaar is ze maatje voor een bewoonster in Kling Nullet. “Ik vind het mooi iets terug te kunnen doen voor ouderen. Deze generatie heeft zoveel opgebouwd, waar wij nu de vruchten van plukken.”
“We raken nooit uitgepraat”
Elke maandag is Marjo in Kling Nullet om met de 86-jarige Nellie iets te ondernemen. Die vaste middag, daar mag niemand aankomen. Meestal gaan ze samen naar buiten om te wandelen. “Mevrouw houdt erg van wandelen en zelf ben ik ook graag actief, dus dat zit goed” lacht Marjo. “Ik laat het initiatief altijd bij Nellie. Het is haar moment en zij mag bepalen waar ze op dat moment zin in heeft. Laatst wilde ze met mij samen op haar kamer zitten. Ze heeft me toen een uur lang over haar leven verteld. Ik vond dat een hele mooie ervaring. En elke keer zegt ze ook hoe fijn ze het vindt dat ik er ben. Dat maakt het voor mij heel waardevol. Mevrouw was vroeger zelf ook vrijwilliger, maar dan in Vroenhof. Extra fijn dat zij nu zelf ook iemand heeft die leuke dingen met haar doet.”
Marjo heeft geen ervaring met dit werk, maar ze heeft een groot en warm hart en dat bleek meer dan voldoende. “De eerste ontmoeting was wel even spannend. Wat als er geen klik is? Maar gelukkig was die er vanaf het eerste moment. In het begingesprek toen ik me als vrijwilliger had aangemeld, werd de ziekte dementie vergeleken met een bibliotheek. Een lange plank met boeken waarvan er steeds weer een verdwijnt. Totdat uiteindelijk alleen dat ene boek uit de jeugd nog overblijft. Ik vond dat wel een mooie metafoor. Ja, er komen vaker dezelfde verhalen van vroeger voorbij, maar ik laat dan niet merken dat ik ze al ken. Wat ik zelf verdrietig vind is dat mevrouw soms nog heel goed beseft dat ze dingen vergeet. Dan kan ze ineens in paniek vragen: woon ik nu voor altijd hier?” Maar meestal zijn de momenten samen erg fijn. “We kunnen zo ontzettend lachen om dezelfde dingen” vertelt Marjo. “En er vallen zelden stiltes tussen ons. De ene keer halen we herinneringen op over het zwembad waar we vroeger allebei kwamen en de andere keer hebben we het over actuele zaken, zoals het duurder worden van alle producten in de winkel. Laatst had Nellie natte haren na het douchen, terwijl we eigenlijk naar buiten wilden. Toen heb ik haar haar eerst droog geföhnd. Dat soort dingen horen er ook bij. Ik zeg altijd: wij zijn vriendinnen. Soms vraag ik wel eens of ze nu liever weer alleen wil zijn, maar dan antwoordt ze altijd: nee, blijf nog even. Een mooier compliment is er niet”. Inmiddels is Nellie aan tafel aangeschoven bij het gesprek en er wordt alweer volop verteld. Over de groentezaak vroeger bij Nellie in Gouda en over de vierdaagse die ze regelmatig liep. “Zie je wel, we raken nooit uitgepraat!”
