Die spontane handkus is het grootste geschenk dat hij zich kan wensen.
Samen 
met een bewoonster zing ik het Ave Maria als ik de deur van haar kamer zie opengaan. Het is haar echtgenoot. Als hij ons bezig ziet verontschuldigt hij zich en zegt te wachten op de gang. “Nee, kom gerust binnen”, wuif ik hem toe en zet de deur wat verder open. Met voorzichtige treden loopt hij binnen en gaat achter zijn echtgenote zitten. Zijn hand op haar schouder. Ik zie het verdriet in zijn ogen en weet hoe moeilijk hij het vindt geen contact meer te kunnen krijgen met zijn vrouw. Maar het feit dat zij ontspannen meezingt doet hem al goed.
We gaan helemaal op in het lied en ineens zie ik hoe haar hand voorzichtig de zijne zoekt en hem een liefdevolle kus erop geeft. Het is het grootste geschenk dat hij zich kan wensen.
Als zorgzangeres moet je het hebben van dit soort kleine gebaren. Geen groot applaus zoals bij een voorstelling, maar een traan of glimlach op iemands gezicht, of even mee hupsen met de muziek. Het zijn de dingen die mijn werk als zo bijzonder maken, net als de verbinding met de familie. Ik zing nu met name op de afdeling voor jonge mensen met dementie. En dan te bedenken dat ik tot 2 jaar geleden nog nooit een stap in een verpleeghuis had gezet.
Het is mooi te ervaren welke stappen je met muziek kunt bereiken. Zo is één bewoonster enorm angstig. Het was voor haar een brug te ver om met mij alleen te zijn. We hebben het heel langzaam opgebouwd en nu mag ik haar kamer opkomen en zie ik haar al zingende steeds meer ontspannen. Als we klaar zijn geeft ze me steevast een dikke knuffel. Die reacties zijn zo puur. Dit werk ligt dan ook heel dicht bij mezelf en zorgt ervoor dat ik met beide benen op de grond sta. Het Dorp van Wim Sonneveld, Toon Hermans of oud-Hollandse kinderliedjes. Het repertoire wordt aangepast naar wat mensen zelf leuk vinden of waar ze goede herinneringen aan koesteren. Hoewel het niet persé mijn doel is mensen mee te laten zingen, gebeurt dat in de praktijk wel vaak. Laatst werd mijn hulp gevraagd bij een mevrouw die heel onrustig was en enorm schreeuwde. Ik hoorde haar al vanaf de gang. Omdat ze die dag jarig was, zong ik bij binnenkomst bijna op fluistertoon: lang zal ze leven, lang zal ze leven…. Ik zag gewoon haar borstkas zakken. Ze keek me met grote ogen aan en zei toen: ‘hai sjatteke’. Dat is toch geweldig! De rest van de avond was ze heel rustig.
Muziek raakt, maakt emoties los en verbindt en dat is wat ik als zorgzangeres wil bereiken. Het fijne is ook dat bewoners geen indicatie nodig hebben om gebruik te mogen maken van mijn ondersteuning, dit in tegenstelling tot een muziektherapeut. Op deze manier werken we in het verlengde van elkaar. Laatst had een collega het over mij met de woorden: “jij bent toch diegene die al die cadeautjes komt brengen?” Dat vond ik een mooi compliment. Muziek is zeker een cadeautje…”
Celine Weerts volgde een musicalopleiding in Den Haag. Het laatste jaar van haar opleiding kwam ze erachter dat ze toch meer heeft met kleinkunst en ingetogen liedjes. Ze is inmiddels terug in het Zuiden waar ze een aanvullende opleiding volgt voor zingen in de ouderenzorg. Ze schrijft en speelt o.a. haar eigen theatervoorstelling en werkt sinds januari dit jaar bij Expertisecentrum Lückerheide als zorgzangeres. In deze column vertelt ze over haar werk.
