Palliatieve zorg maakt thuis sterven mogelijk.
Een jaar geleden verloor Johan Eshuis (72) uit Hoensbroek zijn echtgenote na een slopend ziekbed van anderhalf jaar. In die periode van ziekte heeft het echtpaar veel steun gehad aan de palliatieve zorg van Meander. Door deze ondersteuning kon zijn vrouw al die tijd in haar vertrouwde thuisomgeving blijven. “Het eerste jaar zonder haar is voorbij, maar de echte leegte begint nu pas”, aldus Johan.
Hoewel Nies Eshuis er niet meer is, neemt ze in huis nog een prominente rol in. Haar foto’s sieren de muur en zelfgemaakte creaties nemen een belangrijke plek in. “We zouden dit jaar vijftig jaar getrouwd zijn”, zegt Johan terwijl hij de koffie inschenkt. Ondanks alle verdriet overheerst bij Johan dankbaarheid. “Mijn vrouw had enorm veel heimwee na drie maanden ziekenhuis. We hebben eerst een hospice overwogen, maar Marij Schielke, de palliatief consulent van Meander, vertelde dat thuis sterven ook mogelijk was. Ik vroeg me af wat ik dan allemaal moest regelen, maar daar hoefde ik helemaal niet over na te denken. Diezelfde dag nog was alles geregeld: van de zorg tot het hooglaagbed in de kamer, de aanpassingen aan het toilet en andere hulpmiddelen.”
Luisterend oor
Nies Eshuis kreeg anderhalf jaar geleden de diagnose borstkanker. Een heftige diagnose, maar wel met goede vooruitzichten. Voorafgaand aan de borstoperatie kreeg ze ter controle een petscan en daar werd een tweede tumor ontdekt: in de maag. Haar maag werd verwijderd en wat volgde was een reeks fikse complicaties tot aan een hartstilstand toe. Johan: “De huisarts gaf al gelijk aan dat we een beroep konden doen op een palliatief consulent. Ik stond daar open voor, want je hebt op dat moment zoveel vragen.” Dat was het moment waarop palliatief consulent Marij Schielke in beeld kwam. Zij onderhield contacten met de huisarts, regelde praktische zaken en bood vooral een luisterend oor.
Fietsweekend
Gaandeweg knapte Nies op. Met een sonde sterkte ze aan en kreeg weer energie om uitjes te ondernemen. Ze ging zelfs mee op fietsweekend, een geliefde jaarlijkse activiteit. De begeleiding van Marij als palliatief consulent schoof een periode naar de achtergrond. Maar kort na dat weekend werd bij een controle ook in de andere borst een tumor ontdekt. Dit keer met uitzaaiingen. Johan blikt terug: “Marij kwam weer volop in beeld. Ze stelde voor om samen met de kinderen een gesprek aan te gaan zodat we alle vragen konden stellen die we hadden. Hoe gaat het ziekteproces verlopen? Wat kunnen we verwachten? Maar ook: wat zijn de mogelijkheden op het gebied van palliatieve sedatie en euthanasie. Alles was bespreekbaar.”
Johan had deze periode niet door kunnen komen zonder de steun van Marij als palliatief consulent. “We konden haar dag en nacht appen en ze kwam, zeker op het laatst, dagelijks langs. Vaak onverwacht, dan was ze in de buurt en wipte even binnen. Dat gaf ons allebei het idee dat we er niet alleen voor stonden. Het was ook tegen Marij dat ik op een gegeven moment durfde toe te geven: ‘ik kan dit niet meer’. Ik sliep al drie maanden op de bank in de kamer, naast het bed van mijn vrouw. Diezelfde avond nog stond de nachtzorg voor de deur.”
Dankbaar
Johan vond het prettig dat hij alle praktische zaken kon loslaten en zich kon concentreren op wat er echt toe deed: de zorg voor zijn vrouw. “Marij was ons lichtje in de duisternis. Voor mijn vrouw, voor mij en onze kinderen. Ook na het overlijden heb ik nog een paar keer contact met haar gehad.”
Naarmate de tijd vordert, wordt het er voor Johan niet gemakkelijker op. “In het begin leef je in een roes, er moet ook zoveel gebeuren. Nu ik het tweede jaar inga zonder haar merk ik pas hoe erg het gemis is. Je hebt niemand om iets te delen. Ik doe mijn vrijwilligerswerk of ga bij mijn kinderen op bezoek, maar toch kom je altijd weer alleen thuis. Natuurlijk was de periode van ziekte ook heel zwaar. Steeds lever je weer een stukje in, maar je bent wel nog sámen.” Onlangs verbleef Johan een week op de camping in Cadzand, waar hij vijftien jaar op rij met zijn vrouw naartoe ging. “Het is goed dat ik die stap heb genomen, maar het was tegelijk ook zwaar. Maar sommige tradities probeer ik toch voort te zetten. Zo kocht mijn vrouw elke week verse rozen voor zichzelf. Ook dat heb ik nu voortgezet.. Zo voel ik haar dicht bij me.”
