Voor deze rubriek reist de redactie van MENS door Parkstad op zoek naar een bankje voor een willekeurige ontmoeting. Voor deze uitgave is dat een bankje rond de vijver bij kasteel Wijnandsrade. Daar zat de 76-jarige Lambert Driessen met een tas vol verse broodjes. We nemen naast hem plaats en vragen wat hem bezighoudt.
U komt net van de winkel?
Ja, ik heb een tas vol broodjes voor de kleinkinderen die vandaag komen eten. Allemaal verschillende broodjes, want de ene eet dit en de andere liever dat, je kent het wel. Misschien hadden we beter op het bedelaarsbankje kunnen zitten trouwens, direct tegen het kasteel aan. Daar hangt een mooi verhaal aan vast.
Vertel!
Kasteel Wijnandsrade werd in de jaren ‘30 door paters bewoond. Arme burgers konden aanbellen en dan kregen ze van de paters iets van het eten dat over was. Op het witte bankje buiten aten ze dat op, vandaar de naam bedelaarsbankje.
U weet veel over het kasteel?
Ja, ik was jarenlang bestuurslid van de stichting tot behoud van Kasteel Wijnandsrade. Na de renovatie in 1994 werden er 7 appartementen gerealiseerd. Mijn vrouw en ik schreven ons daar een paar jaar later voor in.
Dus u woont in het kasteel?
Ja, sinds 2014. We woonden eerst aan de andere kant van het kasteel in een huis. Ik zeg nooit dat ik in het kasteel woon, dat klinkt zo decadent, haha. Maar het is er prachtig. En ik ben niet van het binnen zitten, dus ja, hier rond de vijver kun je me vaak vinden, op een van de bankjes.
Wat maakt u blij, behalve deze mooie woonplek?
Ik zeg altijd: ik heb geluk. We waren thuis met 7 broers en daar zijn er nog maar drie van over. Daarnaast ben ik al 55 jaar met mijn vrouw getrouwd. Gezondheid is het grootste goed. En ik ben altijd bezig. Ik heb in het kasteel mijn eigen museumpje met isolatoren.
Isolatoren?
Ja, dat zegt je zeker niets he? Dat zijn objecten die bovengronds in het net gebruikt werden voor stroomvoorziening. Ik heb altijd bij de PLEM gewerkt en toen ik als 24-jarige jongen als monteur startte, moest ik isolatoren vervangen. Ik kon niet geloven dat ze de oude exemplaren wilden weggooien. Ik heb die bewaard en ben ze toen gaan sparen. Ik heb er inmiddels meer dan 2000, afkomstig uit diverse landen. Elke vierde zondag van de maand is mijn museum geopend en vertel ik bezoekers er alles over. Laatst zei een kennis: hoe oud wilt u eigenlijk worden? Hij doelde natuurlijk op mijn leeftijd in combinatie met al die museumstukken. Dat heeft me echt aan het denken gezet. Ik beleef nog veel plezier aan het museum, maar denk wel al voorzichtig na over waar de spullen in de toekomst naartoe zouden kunnen gaan. Tja, hoe oud ik wil worden? Zolang ik gezond ben en mijn verstand kan behouden, vind ik het leven zeker de moeite waard!
Meer weten over Lambert’s museum? Kijk op http://www.isolatorenmuseum.nl
MENS magazine
Bekijk hier het lifestyle magazine van Meander.
